Logodiatrofis.gr
Συνέντευξη

Ο διατροφολόγος Δρ. Δ.Γρηγοράκης μιλά για το νέο βιβλίο «Αυτοάνοσα, Ανοσοποιητικό & Διατροφή» (2ο)

Προσωπικό βίωμα και επιστημονική γνώση αποδεικνύουν ότι την ύψιστη σημασία της διατροφικής φροντίδας στην αντιμετώπιση των αυτοάνοσων διαταραχών!

Στο πρώτο μέρος της συνέντευξής του ο έγκριτος κλινικός διαιτολόγος-διατροφολόγος Δρ. Δημήτρης Γρηγοράκης αναφέρθηκε στο σοβαρό και διαρκώς αυξανόμενα κίνδυνο δημόσιας υγείας τον οποίο επισείουν το εξασθενημένο ανοσοποιητικό και οι αυτάνοσες διαταραχές. Στο 2ο μέρος της συνέντευξης του, ο Δρ. Δημήτρης Γρηγοράκης περιγράφει το προσωπικό του βίωμα, το οποίο σε συνδυασμό με την επιστημονική γνώση συμπληρώνουν τις αποδείξεις που υποδεικνύουν την ύψιστη σημασία της διατροφικής παρέμβασης στην αντιμετώπιση των αυτοάνοσων διαταραχών. Ο ίδιος μας αναλύει το πολύ σημαντικό θέμα αυτό.

Η 2η έκδοση του βιβλίου του Δρος Δ. Γρηγοράκη είναι γεγονός !

ΑΠΟΚΤΗΣΤΕ ΤΟ…

Τη συνέντευξη επιμελήθηκε η δημοσιογράφος Δώρα Τζανή

• Στην εισαγωγή κάνετε λόγο και για ένα προσωπικό βίωμα σας σχετικά με αυτοάνοση διαταραχή που αντιμετωπίσατε. Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για το θέμα αυτό;

Επί τουλάχιστον 15 χρόνια αντιμετώπισα χρόνιο πρόβλημα ονυχομυκητίασης. Είναι αδύνατον να τους το περιγράψω με λόγια… Ο μύκητας «έτρωγε» σε βάθος το νύχι μέχρι σχεδόν την άκρη του δαχτύλου. Τα θέαμα ήταν αποτρόπαιο κι εγώ βρισκόμουν σε απόγνωση… Οι σχετικές εξετάσεις δεν έδειχναν απολύτως τίποτα (αρνητική καλλιέργεια) παρόλο που τα συμπτώματα είχαν… «διαφορετική άποψη». Η ενδεδειγμένη αγωγή δεν μου προσέφερε απολύτως τίποτα. Το συμπέρασμα που προέκυψε ήταν ότι μάλλον επρόκειτο για κατάσταση αυτοάνοση αιτιολογίας.

Το 2010 εξαιτίας τους συγγραφής του δεύτερου βιβλίου μου με τίτλο «Η νέα αντιοξειδωτική δίαιτα ORAC» (ή πιο σωστά «…διατροφή ORAC»), αποφάσισα μέσω των γνώσεων που αποκόμισα να αντιμετωπίσω αποτελεσματικά το καταστροφικό τρίπτυχο: απορυθμισμένο ανοσοποιητικό – οξειδωτικό στρες – φλεγμονή. Το συγκεκριμένο μοντέλο τους αντιοξειδωτικής διατροφής δεν προοριζόταν μόνο για τους αναγνώστες, αλλά και για εμένα τον ίδιο.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα, το θαμπό πρόσωπό μου άρχισε να αποκτά χρώμα κι εγώ ένιωθα καλύτερα. Τα κλινικά σημεία και συμπτώματα του οξειδωτικού στρες άρχισαν σιγά σιγά να εξαφανίζονται. Και εδώ ακριβώς συνέβη το «θαύμα»! Χωρίς καμία θεραπεία, το πρόβλημα τους ονυχομυκητίασης άρχισε να υποχωρεί σταδιακά. Ένα προς ένα τα νύχια μου έδειχναν καλύτερα. Κάθε μέρα η αποκατάστασή τους ήταν όλο και περισσότερο φανερή. Η καλυτέρευση της υγείας και της ψυχολογίας μου είχε αρχίσει να επιτυγχάνεται ολοκληρωτικά! Και όλα αυτά χάρη στην εφαρμογή των αρχών περιορισμού του οξειδωτικού στρες, τους οποίες υιοθέτησα στην πράξη.

Σήμερα, τίποτα πλέον δεν θυμίζει το πολυετές πρόβλημα τηςς ονυχομυκητίασης που αντιμετώπισα. Τα νύχια μου πλέον χαίρουν απόλυτης υγείας. Το συμπέρασμά μου είναι ισχυρό αλλά και απόλυτο: το πρόβλημά μου, όπως αποδείχθηκε, ήταν καθαρά αυτοάνοσο και δεν αφορούσε τίποτα περισσότερο από την υγεία του ανοσοποιητικού μου συστήματος. Προφανώς, ως ανοσοποιητική και φλεγμονώδης διαταραχή, μου επισήμανε με τον τρόπο της την άσχημη κατάσταση του ανοσοποιητικού μου, υποδηλώνοντας εμφανώς με σημεία και συμπτώματα ότι έχρηζε μεγαλύτερης προστασίας. Είχα καθήκον να προστατεύσω το ανοσοποιητικό μου, κάτι που εγώ μέχρι τότε δεν έκανα. Ως αποτέλεσμα, εκείνο με εκδικήθηκε με έναν παρατεταμένο τρόπο. Ευτυχώς για εμένα με έναν τρόπο ο οποίος ήταν μεν αντιαισθητικός, αλλά τουλάχιστον δεν είχε προσβάλει τη λειτουργική κατάσταση τους υγείας μου.

• Με βάση την εμπειρία αλλά και τις γνώσεις σας λοιπόν έχετε έναν λόγο παραπάνω να συμβουλεύσετε τους ασθενείς με αυτοάνοσα συμπτώματα.

Ολοένα και περισσότεροι συνάνθρωποι μας προσβάλλονται σήμερα από κάποια αυτοάνοση διαταραχή. Σε πολλές «απλές» καταστάσεις μπορεί να είναι ανεπαίσθητη αναφορικά με τα συμπτώματά της (πχ θυρεοειδίτιδα Hashimoto) ή μπορεί να χαρακτηρίζεται από αισθητικές παρενέργειες (πχ έκζεμα, ψωρίαση, λεύκη) ή λειτουργικές και μόνο ευαισθησίες (ανοιξιάτικες αλλεργίες, αλλεργικό άσθμα κλπ.). Σε κάθε περίπτωση τόσο στην πρώτη, όσο στη δεύτερη και στην τρίτη κατάσταση το πρόβλημα υποδηλώνει ότι το ανοσοποιητικό «μπάζει» και επομένως ότι θα πρέπει να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα αποκατάστασης.

Τα άτομα αυτά που παρουσιάζουν τα παραπάνω συμπτώματα έχουν καθήκον να προστατεύουν αποτελεσματικά το ανοσοποιητικό τους. Προς την κατεύθυνση αυτή μονόδρομο αποτελεί η διατροφική φροντίδα. Αν πάρα ταύτα δεν το πράξουν τότε ως αποτέλεσμα εκείνο θα συνεχίσει να τους «εκδικείται» με έναν παρατεταμένο τρόπο, ο οποίος μεν μπορεί κατά περίπτωση να είναι αντιαισθητικός, ή να προκαλεί ελαφρές λειτουργικές δυσχέρειες, αλλά τουλάχιστον δεν προσβάλει τη συνολική κατάσταση της υγείας τους. Αυτό όμως θα είναι μόνο η αρχή, την οποία είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα ακολουθήσει μία μελλοντική κατάρρευση

Σε κάποιους άλλους συνανθρώπους μας, ωστόσο, η εκτόνωση της ανοσοποιητικής διαταραχής εκφράζεται με σοβαρότερο χρόνιο αυτοάνοσο νόσημα, διαταραχή που πολλές φορές χαρακτηρίζεται ως μη αναστρέψιμη. Και όμως θα πρέπει να σας ενημερώσω ότι, στην επαγγελματική μου διαδρομή, έχω καταγράψει περιπτώσεις (ένα περιστατικό με σκλήρυνση κατά πλάκας, δύο με ψωρίαση και δύο με λεύκη) όπου, με την κατάλληλη προσοχή στη διατροφή και στον τρόπο ζωής, υπήρξε αναστροφή και ίαση του προβλήματος. Αυτό βέβαια δεν μπορώ να το ισχυριστώ για όλους και όλα τα αυτοάνοσα νοσήματα, αλλά πιστεύω ότι και μόνο η έστω περιορισμένη καταγραφή ιαθέντων αυτοάνοσων περιστατικών προσδίδει μια ουσιαστική ελπίδα σε όλους τους πάσχοντες. Τους υπενθυμίζει ότι, αντί να περιμένουν χωρίς αντίδραση το «μοιραίο», μπορούν να ευαισθητοποιηθούν και μέσω της διατροφοκεντρικής οδού να πράξουν αυτό που σε κάθε περίπτωση έχουν χρέος απέναντι στην υγεία τους. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι γνωστό, αλλά τουλάχιστον προσδίδει μία πολύ σημαντική ελπίδα… Και ως γνωστόν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!

• Ποια είναι η άποψη σας για τη φαρμακευτική αγωγή ως μονοδιάστατη παρέμβαση;

Ο άνθρωπος με το σημερινό (αλλοιωμένο) τρόπο ζωής του αποδυνάμωσε τις αμυντικές του λειτουργίες και αλλοίωσε τις διάφορες παραμέτρους της υγείας του, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει αυξημένη ευαισθησία για την ασθένεια. Στη συνέχεια με την (αναγκαία;;;;;) λήψη φαρμάκων κεφαλαιοποίησε τη νόσο και τελικά στην πορεία της ζωής του θα πρέπει όχι μόνο να συμβιώσει μαζί της, αλλά και να υποστεί τις συνέπειες άλλων επακόλουθων παθολογικών καταστάσεων που θα προκύψουν ως παρενέργειες της φαρμακευτικής αγωγής. Η μονοδιάστατη Φαρμακοκεντρική αντίληψη αντιμετώπισης των ασθενειών  είναι βέβαιο ότι ανοίγει πολλά διαφορετικά μέτωπα και καθιστά το ανθρώπινο σώμα απόλυτα εξαρτημένο από τα φάρμακα.

Οι επιπτώσεις της φαρμακευτικής λήψης πρώτιστα εντοπίζονται στο γαστρεντερικό σύστημα. Αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα: Η χρόνια κατανάλωση φαρμάκων προσβάλει τις μικρολάχνες του εντέρου αυξάνοντας τη διαπερατότητά τους. Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα την είσοδο στην αιματική κυκλοφορία, πέραν των ζωτικών θρεπτικών συστατικών και άλλων διαφόρων τοξικών παραπροϊόντων του μεταβολισμού, τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα ήταν «καταδικασμένα» να παραμείνουν στο γαστρεντερικό σωλήνα και να αποβληθούν με τα κόπρανα. Αυτή ακριβώς είναι σύμφωνα με πολλούς ερευνητές η γενεσιουργός αιτία της φλεγμονής, η οποία αποτελεί το καταστροφικό μέσο (όπλο) εκφυλισμού των διαφόρων ιστών, ανάλογα με την ατομική γονιδιακή ευαισθησία.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό λοιπόν πως η πρώτη και βασική αντιμετώπιση των χρόνιων νοσημάτων που προκύπτουν στην πορεία της ζωής θα πρέπει να έχει διατροφοκεντρικό χαρακτήρα. Από τη στιγμή που είναι παραδεκτό πως η διατροφή ρυθμίζει (ή απορυθμίζει ανάλογα με την ποιότητα της) τις λειτουργίες του αμυντικού συστήματος και πως διάφορες χρόνιες επιθετικές παθήσεις (π.χ. αυτοάνοσα νοσήματα, καρκίνος κλπ.) το φέρουν ως επίκεντρο των γενεσιουργών αιτιών τους, το πρώτο μέλημα θα πρέπει να είναι η διατροφική παρέμβαση.

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω εκείνον που αντιμετωπίζει πρόβλημα υπέρτασης και καταφεύγει στα φάρμακα, ενώ θα μπορούσε με δύο σκελίδες σκόρδο να έχει το ίδιο ή και καλύτερο αποτέλεσμα. Ή εκείνον που υποφέρει από κάποιο γαστρεντερικό πρόβλημα (γαστρίτιδα, έλκος ευερέθιστο έντερο, δυσκοιλιότητα κλπ.) και αντί να ακολουθήσει μία ενδεδειγμένη διατροφική αγωγή, καταφεύγει στα φάρμακα. Το ίδιο συμβαίνει και με το σάκχαρο, την υψηλή χοληστερόλη (υπερλιπιδαιμίες) και τόσες άλλες ασθένειες. Εσείς τι πιστεύτε ότι θα συμβεί τελικά στην πορεία της ζωής των ατόμων που εφαρμόζουν τη συγκεκριμένη πρακτική; Πολύ απλά θα παραμείνουν απόλυτα εξαρτημένοι από τα φάρμακα με αποτέλεσμα το ένα πρόβλημα να φέρνει το άλλο, ακόμη περισσότερα φάρμακα και τελικά μία πολύ ευαίσθητη κατάσταση υγείας.

• Δηλαδή πιστεύετε ότι τα φάρμακα θα πρέπει να χρησιμοποιούνται συνδυασμένα με τη διατροφική φροντίδα;

ΒΕΒΑΙΩΣ! Δεν λέει βέβαια κανείς ΟΧΙ στη φαρμακευτική αγωγή. Αν νομίζετε ότι τοποθετούμαι απολύτως κατά των φαρμάκων κάνετε λάθος! Απλά πιστεύω ότι θα πρέπει να λαμβάνονται και μόνο όταν υπάρχει απόλυτη ανάγκη και αφού προηγουμένως έχει δοκιμαστεί η σχετική διατροφική αγωγή. Ιδιαίτερα στις περιπτώσεις των διατροφοεξαρτώμενων νοσημάτων (καρδιαγγειακά και αυτοάνοσα νοσήματα, διαβήτης κλπ.), η διατροφή θα πρέπει να αποτελεί την παράλληλη οδό αντιμετώπισης. Κι εδώ εντοπίζονται οι ευθύνες τις θεραπευτικής κοινότητας.

Οι θεραπευτές θα πρέπει να παροτρύνουν τους ασθενείς τους να ακολουθούν την ενδεδειγμένη διατροφική παρέμβαση σε συνδυασμό με την όποια φαρμακευτική αγωγή τους προτείνουν. Είναι πραγματικά παράλογο το οποιοδήποτε νόσημα να αντιμετωπίζεται με χαλαρότητα αναφορικά με τις διατροφικές του ιδιαιτερότητες. Η μονοδιάστατη φαρμακευτική παρέμβαση αποτελεί ακριβώς τη μισή φροντίδα και δεν μπορεί παρά μακροπρόθεσμα να είναι αποτυχημένη. Δεν είναι ντροπή οι θεράποντες να παραπέμπουν τους ασθενείς τους σε εξειδικευμένο διατροφολόγο. Εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να έχουν τις γνώσεις μίας επιστήμης που εξελίσσεται μέρα με τη μέρα και αναδεικνύει ολοένα περισσότερα νέα ερευνητικά δεδομένα, τα οποία στοχεύουν στην βελτίωση την συνθηκών ζωής των ασθενών.

Στο σημείο αυτό ακριβώς εντοπίζεται και η υπευθυνότητα του διατροφολόγου, ο οποίος θα πρέπει να ενημερώνεται συνεχώς και να προσφέρει τις αφειδώς γνώσεις του εκεί όπου χρειάζεται. Προσωπικά, πέρα από την όποια πολυετή εμπειρία που διαθέτω, έχω σπουδάσει περισσότερα από δέκα χρόνια επάνω στο συγκεκριμένο επιστημονικό αντικείμενο. Ανάλογη πορεία και τυπικά προσόντα διαθέτουν και πολλοί συνάδελφοί μου. Το σίγουρο λοιπόν είναι και που μπορώ να το αναφέρω με κάθε βεβαιότητα ότι η διατροφή σε κάθε περίπτωση προσφέρει με χαμηλό κόστος (συγκριτικά με την φαρμακευτική αγωγή) μία καλύτερη ποιότητα ζωής και περισσότερη υγεία. Αυτό ας τα σκεφθούν όλες οι πλευρές που αφορά η συγκεκριμένη τοποθέτηση και ας πράξουν το δέον… Πραγματικά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο! 

Την συνέντευξη επιμελήθηκε η Δώρα Τζανή – Δημοσιογράφος της Ομάδας Logodiatrofis.gr

Διαβάστε εδώ: ΜΕΡΟΣ 1ο | ΜΕΡΟΣ 2ο | ΜΕΡΟΣ 3ο

.

Το βιβλίο του Δρ. Δημήτρη Γρηγοράκη «Αυτοάνοσα, Ανοσοποιητικό και Διατροφή» αποδεικνύει πως η διατροφή μπορεί να γίνει ένας ουσιαστικός σύμμαχος στην αντιμετώπιση των αυτοάνοσων νοσημάτων.

Μια μεγαλειώδης εκδοτική παραγωγή 400 σελίδων!!

ΑΠΟΚΤΗΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ στο eshop.logodiatrofis.gr σε ΠΡΟΣΦΟΡΑ!

.

Διαβάστε τις κριτικές για το βιβλίο ‘Αυτοάνοσα, Ανοσοποιητικό και διατροφή’ ΕΔΩ!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ