Ομολογώ ότι τα τελευταία χρόνια έχω εντυπωσιαστεί από την κοσμογονία των καθημερινών πληροφοριών που έρχονται στο προσκήνιο, σχετικά με τη σημασία των διατροφικών συστατικών στη διαμόρφωση της ανθρώπινης υγείας.
Μία πρόσφατη επιστημονική ανακάλυψη για την πιθανή θεραπευτική δράση της βιταμίνης D στη Σκλήρυνση κατά Πλάκας στάθηκε η αφορμή για την παράθεση των σκέψεων που θα διαβάσετε παρακάτω.
Συγκεκριμένα, ερευνητές ανακοίνωσαν ότι με την προσθήκη βιταμίνης D σε εγκεφαλικά βλαστικά κύτταρα ασθενών με σκλήρυνση κατά πλάκας, διαπιστώθηκε αυξημένος ρυθμός παραγωγής ολιγοδενδροκυττάρων και επομένως σύνθεσης μυελίνης, κατά 80%.
Την ίδια ώρα που η φαρμακευτική θεραπεία αποτυγχάνει να προσδώσει μία οριστική λύση, υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις για το πως ένα διατροφικό συστατικό, όπως η βιταμίνη D, μπορεί να αποτελέσει μέρος μίας πιθανής θεραπείας της σκλήρυνσης κατά πλάκας στο μέλλον.
Επίσης, πολλές μετα-αναλύσεις συσχετίζουν ευθέως τα επίπεδα της βιταμίνης D στο αίμα όχι μόνο με τον κίνδυνο προσβολής από αυτοάνοσα νοσήματα, αλλά και με τη θνησιμότητα για κάθε αιτία από παθολογικά αίτια.
Αρκετές επιστημονικές επισημάνσεις αποδίδουν σε διάφορα διατροφικά συστατικά εκπληκτικές ιδιότητες για το σύνολο της υγείας. Σχετικές ανακαλύψεις επιβεβαιώνουν καθημερινά ότι ορισμένα διατροφικά συστατικά μπορούν να συμβάλουν, ίσως και καλύτερα από οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή, στην αποκατάσταση των βλαβών που δημιουργούνται από τα διάφορα χρόνια νοσήματα.
Γνωρίζω πολύ καλά, ότι μία τέτοια εξέλιξη δεν θα ήταν επικερδής για την φαρμακευτική βιομηχανία, αλλά πιστεύω ταυτόχρονα ότι η διαδρομή εξεύρεσης της επιστημονικής αλήθειας δεν πρόκειται να ανακοπεί. Είναι νομοτέλεια η φύση να παράσχει ιάματα για τις ασθένειες που η ίδια δημιουργεί. Και αυτό δεν το αναφέρω για πρώτη φορά εγώ. Το έχουν επισημάνει αιώνες πριν κάποιοι άλλοι…
Την συγκεκριμένη κατεύθυνση μας τη δίδαξαν πρώτοι από όλους οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, οι οποίοι με τις παραδοσιακές πρακτικές τους αντιμετώπιζαν αποτελεσματικά τις περισσότερες ασθένειες και παρέμεναν για πολλά – πολλά χρόνια υγιείς. Επομένως, η ανακάλυψη ή/και επιβεβαίωσή τους νομίζω ότι αποτελεί την σημαντική πρόκληση των σημερινών επιστημόνων.
Οι ακόλουθες σκέψεις σχετικά με τη διατροφή, τα φάρμακα και την υγεία απορρέουν μέσα από την πολυετή εμπειρία και επαφή μου με την «απόλυτη» επιστήμη υγείας, δηλαδή τη διατροφολογία, την οποία υπηρετώ με πάθος.
Ο άνθρωπος με το σημερινό (προστατευμένο) τρόπο ζωής του αποδυνάμωσε τις αμυντικές του λειτουργίες και αλλοίωσε τις διάφορες παραμέτρους της υγείας του, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει αυξημένη ευαισθησία για την ασθένεια.
Στη συνέχεια με την (αναγκαία;;;;;) λήψη φαρμάκων κεφαλαιοποίησε τη νόσο και τελικά στην πορεία της ζωής του θα πρέπει όχι μόνο να συμβιώσει μαζί της, αλλά και να υποστεί τις συνέπειες άλλων επακόλουθων παθολογικών καταστάσεων που θα προκύψουν ως παρενέργειες της φαρμακευτικής αγωγής.
Η Φαρμακοκεντρική αντίληψη αντιμετώπισης των ασθενειών σε αποκλειστικό επίπεδο, είναι βέβαιο ότι ανοίγει πολλά διαφορετικά μέτωπα και καθιστά το ανθρώπινο σώμα απόλυτα εξαρτημένο από τα φάρμακα. Οι επιπτώσεις της φαρμακευτικής λήψης πρώτιστα εντοπίζονται στο γαστρεντερικό σύστημα.
Αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα: Η χρόνια κατανάλωση φαρμάκων προσβάλει τις μικρολάχνες του εντέρου αυξάνοντας τη διαπερατότητά τους. Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα την είσοδο στην αιματική κυκλοφορία, πέραν των ζωτικών θρεπτικών συστατικών και άλλων διαφόρων τοξικών παραπροϊόντων του μεταβολισμού, τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα ήταν «καταδικασμένα» να παραμείνουν στο γαστρεντερικό σωλήνα και να αποβληθούν με τα κόπρανα. Αυτή ακριβώς είναι σύμφωνα με πολλούς ερευνητές η γενεσιουργός αιτία της φλεγμονής, η οποία αποτελεί το καταστροφικό μέσο (όπλο) εκφυλισμού των διαφόρων ιστών, ανάλογα με την ατομική γονιδιακή ευαισθησία.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό λοιπόν πως η πρώτη και βασική αντιμετώπιση των χρόνιων νοσημάτων που προκύπτουν στην πορεία της ζωής θα πρέπει να έχει διατροφοκεντρικό χαρακτήρα.
Από τη στιγμή που είναι παραδεκτό πως η διατροφή ρυθμίζει (ή απορυθμίζει ανάλογα με την ποιότητα της) τις λειτουργίες του αμυντικού συστήματος και πως διάφορες χρόνιες επιθετικές παθήσεις (π.χ. αυτοάνοσα νοσήματα, καρκίνος κλπ.) το φέρουν ως επίκεντρο των γενεσιουργών αιτιών τους, το πρώτο μέλημα θα πρέπει να είναι η διατροφική παρέμβαση.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω εκείνον που αντιμετωπίζει πρόβλημα υπέρτασης και καταφεύγει στα φάρμακα, ενώ θα μπορούσε με δύο σκελίδες σκόρδο να έχει το ίδιο ή και καλύτερο αποτέλεσμα. Ή εκείνον που υποφέρει από κάποιο γαστρεντερικό πρόβλημα (γαστρίτιδα, έλκος ευερέθιστο έντερο, δυσκοιλιότητα κλπ.) και αντί να ακολουθήσει μία ενδεδειγμένη διατροφική αγωγή, καταφεύγει στα φάρμακα. Το ίδιο συμβαίνει και με το σάκχαρο, την υψηλή χοληστερόλη (υπερλιπιδαιμίες) και τόσες άλλες ασθένειες.
Εσείς τι πιστεύτε ότι θα συμβεί τελικά στην πορεία της ζωής των ατόμων που εφαρμόζουν τη συγκεκριμένη πρακτική; Πολύ απλά θα παραμείνουν απόλυτα εξαρτημένοι από τα φάρμακα με αποτέλεσμα το ένα πρόβλημα να φέρνει το άλλο, ακόμη περισσότερα φάρμακα και τελικά μία πολύ ευαίσθητη κατάσταση υγείας.
Δεν λέει βέβαια κανείς ΟΧΙ στη φαρμακευτική αγωγή. Αν νομίζετε ότι τοποθετούμαι απολύτως κατά των φαρμάκων κάνετε λάθος! Απλά πιστεύω ότι θα πρέπει να λαμβάνονται και μόνο όταν υπάρχει απόλυτη ανάγκη και αφού προηγουμένως έχει δοκιμαστεί η σχετική διατροφική αγωγή.
Ιδιαίτερα στις περιπτώσεις των διατροφοεξαρτώμενων νοσημάτων (καρδιαγγειακά και αυτοάνοσα νοσήματα, διαβήτης κλπ.), η διατροφή θα πρέπει να αποτελεί την βασική οδό αντιμετώπισης. Κι εδώ οι ευθύνες τις ιατρικής κοινότητας είναι μεγάλες. Οι ιατροί θα πρέπει να παροτρύνουν τους ασθενείς τους να ακολουθούν την ενδεδειγμένη διατροφική παρέμβαση σε συνδυασμό με την όποια φαρμακευτική αγωγή τους προτείνουν.
Είναι πραγματικά παράλογο το οποιοδήποτε νόσημα να αντιμετωπίζεται με χαλαρότητα αναφορικά με τις διατροφικές του ιδιαιτερότητες. Η μονοδιάστατη φαρμακευτική παρέμβαση αποτελεί ακριβώς τη μισή φροντίδα και δεν μπορεί παρά μακροπρόθεσμα να είναι αποτυχημένη.
Δεν είναι ντροπή φίλοι μου ιατροί να παραπέμπετε τους ασθενείς σας σε εξειδικευμένο διατροφολόγο. Εκ των πραγμάτων δεν μπορείτε να έχετε τις γνώσεις μίας επιστήμης που εξελίσσεται μέρα με τη μέρα και αναδεικνύει ολοένα περισσότερα νέα ερευνητικά δεδομένα, τα οποία στοχεύουν στην βελτίωση την συνθηκών ζωής των ασθενών.
Στο σημείο αυτό ακριβώς εντοπίζεται και η ευθύνη του διατροφολόγου, ο οποίος θα πρέπει να ενημερώνεται συνεχώς και να προσφέρει τις αφειδώς γνώσεις του εκεί όπου χρειάζεται. Προσωπικά, πέρα από την όποια πολυετή εμπειρία που διαθέτω, έχω σπουδάσει περισσότερα από δέκα χρόνια επάνω στο συγκεκριμένο επιστημονικό αντικείμενο. Ανάλογη πορεία και τυπικά προσόντα διαθέτουν και πολλοί συνάδελφοί μου.
Το σίγουρο λοιπόν είναι και που μπορώ να το αναφέρω με κάθε βεβαιότητα είναι ότι η διατροφή σε κάθε περίπτωση προσφέρει με χαμηλό κόστος (συγκριτικά με την φαρμακευτική αγωγή) μία καλύτερη ποιότητα ζωής και περισσότερη υγεία. Αυτό ας τα σκεφτείτε όλες οι πλευρές που αφορά η συγκεκριμένη τοποθέτηση και ας πράξετε το δέον… Πραγματικά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο!
