Παρατηρούμε όμως, πως αρκετοί από εμάς όταν κάνουμε ένα λάθος ή όταν μας το υποδείξουν αντιδρούμε με παιδικό τρόπο, αναζητούμε τη δικαιολογία που έγινε το λάθος, ή μπορεί να αποκτήσουμε και εκνευρισμό ή θυμό.

Στην πραγματικότητα με τι θυμώνουμε; Με το λάθος που κάναμε, με το πρόσωπο που μας το υπέδειξε, ή με τον εαυτό μας;

Κάθε λάθος μπορεί να δημιουργήσει και αφετηρία στο να μην επαναληφθεί, για να συμβεί κάτι τέτοιο όμως, πρέπει πριν αντιδράσουμε να δούμε την ευθύνη μας και τι καλύτερο θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει από τη θέση μας, ή τι καλύτερο θα μπορέσουμε να κάνουμε την επόμενη φορά. Το λάθος είναι μια απ’ τις παρεξηγημένες λέξεις και έχουν συνδεθεί με τη μείωση της προσωπικότητας και των δυνατοτήτων μας, δεν είναι όμως έτσι.

Η ανωτερότητα είναι στο να παραδεχόμαστε τα λάθη μας και να τα διορθώνουμε και όχι στο να τα σκεπάζουμε, ή να ψάχνουμε να ρίξουμε αλλού τις ευθύνες. “Ναι έκανα λάθος συγνώμη δεν θα το επαναλάβω.” Ίσως αυτή είναι η καλύτερη απάντηση για τον εαυτό μας, αλλά και το πρόσωπο που μπορεί να μας υποδείξει ένα λάθος ή να έχουμε στενοχωρήσει με τη συμπεριφορά μας.

“Έκανα λάθος αλλά δεν φταίω εγώ φταίει κάτι άλλο”, δεν είναι ικανοποιητική απάντηση ούτε για τον εαυτό μας, ούτε για τους συνανθρώπους μας. Ακόμα και αν φταίει κάτι άλλο, σίγουρα θα έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης και εμείς.

Τι κι αν μας χτυπάει το καμπανάκι της παιδικής ηλικίας ενός γονέα που μπορεί να διόρθωνε στα πάντα, τι και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε πως ο εαυτός μας κάνει για άλλη μια φορά λάθος. Η ηρεμία μέσα μας θα έρθει με τη κατανόηση και την ώριμη σκέψη απέναντι στα λάθη μας. Ποιος θέλει να κάνει τα ίδια λάθη συνεχώς και ποιος θέλει να μην τα διορθώνει; Νομίζω κανείς…

Ας μην ξεχνάμε πως επιτυχημένοι άνθρωποι και σπουδαίες προσωπικότητες πέρασαν από πολλά λάθη. Μια νέα αρχή, χωρίς ίδια λάθη είναι μια νίκη του εαυτού μας, μια τόνωση της αυτοπεποίθησης μας και μια κυριαρχία στα συναισθήματα μας. Παρατηρούμε τον εαυτό μας πως αντιδρά και αυτό – διορθωνόμαστε πάντα με αγάπη προς τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο.